حالیا، درموسم گل نرگس بشنو، افسانه ی نرگس
قسمت اول
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت
چشم دریده، ادب نگاه ندارد
حافظ
نرگس یا نارسیس، کلمه ای با ریشه ای یونانی می باشد که به معنی در خود فرو رفتن می باشد.
در روانشناسی به بیمارانی که یکی ازعلایمشون، در خود فرو رفتن زیاد باشه، نارسیسیسم گفته می شود، آدمهایی شدیدا خود شیفته و مغرور.
سه نوع نرگس داریم، یکی که نرگس زرد بزرگه، که بهش نرگس فرنگی( گلخونه ای می گویند)، بعد نرگس شیراز که عطر و ماندگاری خاص خودشو داره ودیگری نرگس شهلا که در شیراز حوالی کازرون پیدا میشه و در دهه اول اسفند تا 20 اسفند رشد می کنه و به نوعی پیام آور بهاره.
در دیوان حافظ، نرگس به بی حیایی متهمه ولی لقب اصلیش، شوخ طبعیشه که البته اینجا به معنی چرک تن می باشد.از قرن 9 و 8 به بعد نرگس، در ادبیات به دریدگی و بی حیایی متهمه ولی از دوره قاجاریه، آدم خوش مشرب و شوخ تلقی می شده.
نرگس را به معنی رعنا( شاید بلندی ساقه اش) و خمیدگیش،که نشان از فروتنی داره، دریده چشمی و به خود اندیشیدن می شناختند.
از جور و جفای فلک شعبده باز
شهزاده به ذلت و گداز بود به ناز
نرگس زبرهنگی سر افکنده به پیش
صد پیرهن از حریر پوشیده پیاز
شعر از شازده صمد میرزا آقا
در قدیم به دگمه ی لباس های پنبه ای، نرگسی گفته می شده است و به بندش، نرگسدان.
که حافظم میگه:
هر کجا آن شاه نرگسش بشکفد
گلرخانش، دیده نرگسدان کنند
در قسمت دوم، دوافسانه از نرگس براتون میگم یکی از اسکاروایلد.
منابع بعضی از جملات،صحبتهای استادم درانجمن شعر و ادب دانشگاه بود که به بهونه من فقط از نرگس گفت.
عکس رو دوست عزیز بلاگری از شهرستان برام گرفته، ممنونم از ذوق و محبتش.
